Patagonische Petunia

Patagonië beslaat het zuiden van Zuid-Amerika en het gebied wordt daardoor gedeeld door Argentinië en Chili. Het grenst zowel aan de Atlantische Oceaan en de Stille Oceaan. Het hele gebied is maar spaarzaam bewoond.

Het gebied bevat de zuidelijke uitlopers van het Andes-gebergte, maar ook – ten oosten van die bergrug – woestijnen, pampa's en graslanden. Door de zuidelijke ligging is het klimaat koel en droog, maar het weer kan plaatselijk behoorlijk slecht zijn.

De flora heeft zich aan die aparte omstandigheden moeten aanpassen en dat betekent dat er vrij zeldzame soorten zijn ontstaan. Ook binnen de petunia's is er een vreemde eend in de bijt aangetroffen, de Patagonische petunia (Petunia patagonica).

Het eerste deel van de wetenschappelijke naam, Petunia, kan herleid worden tot het Frans in de 16de eeuw toen men daar de plant petun noemde, het was toen al een verouderd woord voor 'tabaksplant'. De Fransen leenden het woord van de Portugezen, waar de plant petum ('tabaksplant') werd genoemd. De Portugese kolonisten hadden de plant in Zuid-Amerika 'ontdekt' en vroegen aan de plaatselijke Indianenstam, de Guarani, hoe zij die plant noemden. Dat was pety ('tabaksplant'). Het tweede deel, patagonica, betekent natuurlijk '(uit) Patagonië', maar dan beginnen de problemen pas écht, want niemand weet precies (meer) hoe die landstreek aan zijn naam is gekomen. Het is echter afgeleid van het woord patagón, de naam die de beroemde ontdekkingsreiziger Fernão de Magalhães (1480-1521), bij ons bekend als Ferdinand Magallan in 1520 aan de inheemse bevolking gaf. Het woord patagón is verder terug te leiden tot het Spaanse en Portugese pata, dat '(dieren)poot' betekent en verwijst naar de schoenen, gemaakt van de vacht van een lama, die de mensen daar tegen de kou droegen.

Deze laagblijvende petunia heeft zich uitgedost met bloemen, die gebroken wit van kleur zijn en welke geaderd zijn met prachtig violet en goud. Het is een koninklijke kleurencombinatie, nietwaar Koningin Maxima? De gezwollen bladeren lijken op die van vetplanten.

De Patagonische petunia heeft zich perfect aangepast aan het heldere licht van een voortdurend wolkenloze hemel en is bovendien bestand tegen de altijd waaiende wind. Deze soort heeft geen speciale aandacht nodig om zich in vrijwel iedere tuin thuis te voelen. Hij is gewend aan uitdagingen.